อ่านแล้ว ช่วยตั้งชื่อเรื่อง หน่อยนะ

พิธีมอบดอกไม้

เป็นธรรมเนียมที่รู้กันดีว่า ปลายเดือนกุมภาพันธ์ของทุกปีจะมีนักเรียนชั้นมอปลายที่จบการศึกษาจากที่นี้ทุกคนจะได้รับดอกกุหลาบจากท่านผู้อำนวยการ และท่านก็ได้กล่าวโอวาสและอวยพร เป็นการแสดงความยินดีแก่นักเรียนที่สำเร็จการศึกษาทุกคน จากนั้นก็ถึงเวลารับดอกไม้จากเด็กนักเรียนรุ่นน้อย เป็นอันที่รู้ดีกันอยู่แล้วว่านักเรียนแต่ละคนจะได้รับดอกไม้คนละหนึ่งดอกจากท่านผู้อำนวยการ แต่ใครจะได้มากกว่าหนึ่งดอกนั้น ขึ้นอยู่ที่หน้าตาและอัธยาศัยที่ผ่านมาว่ามีมากแค่ไหน ใครหน้าตาดีหน่อยก็รับดอกไม้และของขวัญไปเต็มๆ ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนชายที่ได้ดอกไม้เยอะ ก็เป็นพวกนักกีฬาหรือไม่ก็พวกนักดนตรีของโรงเรียน ไอ้พวกนี้นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังชอบไปผู้มิตรไมตรีกับเด็กนักเรียนหญิง จึงไม่แปลกเลยที่จะได้ดอกไม้เยอะกว่าใครๆ ส่วนฉันนะเหรอ ดอกไม้ฉันก็เยอะไม่แพ้ไอ้พวกนั้นหรอกถึงฉันจะไม่ใช่นักกีฬาหรือนักดนตรีของโรงเรียนก็ตาม ฉันเป็นนักเรียนหญิงคนเดียวที่ได้ดอกไม้เยอะที่สุด เพราะว่าฉันก็หล่อไม่แพ้ไอ้พวกนั้นนะสิ

 “พี่นับหนึ่งค่ะ ดอกไม้ค่ะ”  (^O^)   

 “ขอบคุณนะ” (^^)        

“แหมๆ ยิ้มจนหน้าบานแล้วนะยัยนับหนึ่ง” มัดหมี่เพื่อนคู่หูของฉันทักขึ้นทันทีที่มีรุ่นน้องเอาดอกไม้มาให้ฉัน

“แล้วแกจะให้ฉันทำหน้าบึ้งใส่น้องเค้ารึไง ฉันเองก็ไม่อยากได้ซะหน่อย” (-_ -);    

“ก็แกดันหน้าหล่อเองนิหว่า สาวๆเลยชอบแก กรี๊ดแกกันใหญ่”            

“แล้วใครบอกว่าฉันอยากหล่อกันหละ”                     

“ไม่รู้แหละ อันนี้ต้องไปโทษพ่อแกกับแม่แก ทำกันยังไง ลูกเกิดมาเป็นผู้หญิง แต่หน้าดันหล่อกว่าผู้ชายซะอีก”

พลั่ก!   O_O

“นี่แน่ะ ทะลึ่งแล้วนะแก นั่นมันพ่อกับแม่ฉันนะ”    

“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ” /( _ _ );        

“ฉันก็ทำให้แกเจ็บน่ะสิ จะได้เลิกพูดซะที”

“เออๆ ไม่พูดก็ได้ว่ะ โน้นไงมาอีกคนแหละ” มัดหมี่ชี้ไปทางเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งเดินตรงมาทางที่ฉันยืนอยู่        

“พี่นับค่ะ นี่ค่ะ ดอกไม้” (^o^)

“ขอบคุณน้องมากนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ  เฮ้อ! เกือบลืมแน่ะ นี่ค่ะ ฟัดจ์บราวนี่ ของโปรดของพี่นับ นิดหนึ่งทำเองนะค่ะ”(^^)  

“นิดหนึ่ง ทำเองเหรอ”

“ค่ะ นิดหนึ่งรู้มาว่าพี่ชอบ นิดหนึ่งก็เลยลองฝึกทำดู มันอาจไม่อร่อยมาก แต่นิดหนึ่งตั้งใจทำมากเลยนะค่ะ”    

“จ้า พี่จะกินให้หมดเลยจ๊ะ” (^^)     

“พี่นับน่ารักจังเลย พี่นับค่ะ นิดหนึ่งขอถ่ายรูปกับพี่หน่อยได้ไหมค่ะ” 

“ได้จ๊ะ”

นิดหนึ่งยื่นกล้องถ่ายรูปให้กับมัดหมี่     

“พี่มัดหมี่ค่ะ ช่วยถ่ายรูปให้นิดหนึ่งหน่อยได้ไหมค่ะ” (^.^)  

“อ๋อ ได้จ๊ะได้” (^^)                          

“อ่า 1 2 3”                     

แชะ!                     

“อ่า เสร็จแล้วจ๊ะ” มัดหมี่ยื่นกล้องถ่ายรูปกลับให้นิดหนึ่ง        

“ขอบคุณมากค่ะ ไปก่อนนะค่ะพี่นับ พี่หมี่”   (^^)/           

“จ้า” (^^)/  (^^)/                                       

“ท่าทางยัยเด็กนิดหนึ่งนั่น ชอบแกน่าดูเลยเหนอะ ดูดิ รู้ด้วยอ่ะ ว่าแกชอบฟัดจ์บราวนี่”  

“อืม น้องเค้าคงเห็นฉันกินบ่อยละมั้ง” ( _ _ );                                         

“แฟนคลับแกก็เยอะเหมือนกันนะเนี่ย”        

“เออ ช่างเถอะ ไปกินข้าวกันดีกว่า ฉันหิวแล้วอ่ะ”           

“อืม เอางั้นก็ได้”

โรงอาหาร

“เล็กแห้ง ไม่เอาผัก หนึ่งค่ะ ใหญ่น้ำตก ตับเยอะๆ สองค่ะ”   (^_^)       

“มาสอง ทำไมสักสามล่ะ ป้าเห็นหนูสั่งอย่างนี้ทุกวัน แต่ไม่เคยได้ถามสักที” (-_-);

“ฮ่าๆ ใหญ่น้ำตก ตับเยอะๆ นั่นของยัยนับหนึ่งมันค่ะป้า มันต้องสอง ถึงจะอิ่มค่ะป้า”

“กินเยอะไม่กลัวอ้วนเหรอจ๊ะหนู”                              

“ไม่กลัวค่ะ (^_^)  สงสัยพยาธิในลำไส้หนูคงจะเยอะน่ะค่ะป้า” ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกินได้เยอะแต่ก็ไม่อ้วน                

“ป้าพิเศษลูกชิ้นไปให้ทั้งสองคนเลยนะ แต่ราคาเท่าเดิมจ๊ะ” 

“ขอบคุณค่า/ขอบคุณคร้าบ” มัดหมี่กับฉันพร้อมใจกันตอบ เพราะชอบของฟรี (^^)  

“ป้าใจดีจังเลย” มัดหมี่เสริม                                                        

“ไม่เป็นไรจ๊ะ” (^^)                                 

หลังจากที่ยืนคุยกับป้าขายก๋วยเตี๋ยวอยู่พักนึง ฉันกับมัดหมี่ก็มานั่งกินกันที่โต๊ะประจำ ซึ่งอยู่หลังสุดของโรงอาหาร ฉันกับมัดหมี่ชอบมานั่งกินข้าวกันที่นี่ เพราะมันสงบดี คนน้อยกว่าข้างหน้ามาก แถวนี้ก็มีไม่กี่โต๊ะ ที่มีคนนั่ง ถัดจากฉันไป ก็เป็นโต๊ะที่เด็กชายมอปลายนั่งอยู่สองสามคน   

“นี่มัดหมี่ ปิดเทอมนี้แกว่างเปล่าว่ะ”                      

“อือ ยังไม่รู้เลยอ่ะ ถ้าจัดการเรื่องที่เรียนต่อเสร็จก็คงว่าง ว่าแต่แกจะชวนฉันไปไหนอีกอ่ะ”

“ไปทะเล” ฉันตอบ                                                 

“น่าสนใจดีนิ ฉันก็อยากไปอยู่นะ เพราะฉันไปทะเลครั้งสุดท้ายก็โน้น ตอนมอสาม พ่อฉันก็ไม่ว่าง มัวแต่ทำงานเลยไม่มีเวลาพาลูกเต้าไปเที่ยว ฉันล่ะเซ็ง”  (  --);      

“เออน่า ก็ไปกับฉันนี่ไง”                        

“ถ้าว่างฉันไปแน่นอน ฉันน่ะอยากไปนอนอาบแดดใส่บิกินี้อวดสายตาประชาชีทั้งหลายมานานแล้ว” (^^)

“น้อยๆหน่อยค่ะมัดหมี่ จะเอาอะไรไปอวดเค้าค่ะ ไอ้ที่มีอยู่เนี่ยก็ยังแพ้เด็กมอต้นมันเลย ไม่ทราบว่าจะเอาอะไรไปอวดเค้าค่ะ”      

“โห นับหนึ่ง แกพูดอย่างนี้ มันดูถูกกันนี่หว่า”        

“ไม่ได้ดูถูกโว้ย แต่ฉันพูดความจริงต่างหากเล่า หรือแกว่าฉันพูดไม่จริง?” 

“จริง” มัดหมี่ตอบเสียงเบา                       

“เออน่า อย่าคิดมาก ฉันล้อเล่นน่า มาๆกินต่อดีกว่า เส้นอืดหมดแล้วเนี่ย”

“เออจริงด้วย มัวแต่คุยโม้กันอยู่จนลืมกิน”     

“กินเสร็จแล้วเราไปไหนต่อดีว่ะ วันนี้ว่างทั้งวันเลยนี่หว่า ”   

“ไปห้องสมุดกัน ฉันว่าฉันจะไปหาหนังสือเกี่ยวกับการถ่ายภาพอ่านหน่อยซะหน่อย ส่วนหลังเลิกเรียนก็จะไปล้างภาพถ่ายที่ถ่ายเอาไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วร้านแถวๆบ้านฉัน หลังจากนั้นก็ไปกินไอศกรีมที่ร้านลุงอ้วน ตบท้ายด้วยไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน จะไปด้วยกันไหมล่ะ”        

“น่าสนใจดีนะ แต่ฉันไม่อยากเข้าห้องสมุดเลยอ่ะ”        

“ทำไมอ่ะ”                               

“ไม่อยากเห็นหน้าคนบางคน”        

“แกแน่ใจนะ ว่าแกไม่อยากเห็นหน้าเค้าจริงๆอ่ะ”

“อืม ก็เห็นแล้วมันหงุดหงิด ก็เลยไม่อยากเห็นหน้า”

 “แน่ใจนะ”                                                    

“เออซิว่ะ นี่แกจะมาเซ้าซี้เอาอะไรกับฉันเนี่ย แกไปห้องสมุดคนเดียวเลย ฉันไม่ไปด้วยแล้ว”

“พูดอย่างกะทีแรกแกจะไปยังงั้นแหละ ทำมาเป็นพูด ฉันไม่ไปด้วยแล้ว ฉันรู้นะว่าที่แกไม่ไปเพราะแกกลัวเจอไอ้กองทัพมันใช่ไหมล่ะ แกชอบมันใช่ไหมล่ะ ที่ไม่อยากเจอหน้าเพราะแกเขินมัน กลัวมันจะเห็นหน้าแดงๆของแกอ่ะเด้ รู้ทันหรอกน่า”                                           

“ใช่ที่ไหนกันเล่า ฉันเปล่าชอบมันซะหน่อย”         

“แล้วแกหน้าแดงทำไมล่ะ มัดหมี่”          

“ฉันไม่พูดกับแกแล้ว ฉันอิ่มแล้ว ฉันไปดีกว่า”        

“อ้าว นั่นแกจะไปไหนอ่ะ มัดหมี่”               

“ห้องซ้อมดนตรี”                                     

“เออๆ งั้นเจอกันตอนเย็นที่ร้านลุงอ้วนนะเว้ย”          

“โอเค”